Píslarganga Krists

María horfir á son sinn í blóði sínu. Líkami hans ber vitni um miskunnarleysi rómverskra hermanna, sem hafa látið svipur sínar ganga miskunnarlaust á baki hans og herðum, lendum, fótum og andliti. Forysta andlegra leiðtoga þjóðar hennar hefur afneitað syni hennar, kramið drauma hennar undir fótum sér og vill hann líflátinn uppi á krossi. Hvers á hún að gjalda? Á sonur hennar skilið slíka mannvonsku, slíkt hatur í sinn garð?

Jesús getur ekki borið krossinn einsamall upp á hæðina. Barsmíðarnar hafa rænt hann nær öllum mannlegur mætti. Sérhver taug í líkama hans biður um náð, sérhver andardráttur kallar fram sársauka og sérhvert skref er þjáning. En það er jafnframt skrefið heim. Heim til upprunans. Í átt að friði og von manna um eilífa sáttargjörð við skaparann. Hvers eiga þeir að gjalda sem gleðjast svo yfir þjáningu hans?

Með vinstri hendi stýra rómversku hermennirnir nöglum í gegnum hendur og fætur mannsins frá Nasaret. Þyrnikórónan er sársaukafullur minnisvarði um háð titilsins: Konungur Gyðinga. Hinn krossfesti ákallar föður sinn: Faðir, miskunna þeim, því þeir vita ekki hvað þeir gjöra. Meðaumkun okkar með hinum krossfesta er um leið meðaumkun með þeim sem hafa pínt hann og spottað. Og móðirin horfir á líf sonar síns þverra uppi á krossinum og biður engla himins um miskunn. Að sársaukinn megi hverfa.

Kristur finnst hann yfirgefinn. Meira að segja af föður sínum. Sársaukinn og niðurlægingin er anda hans næstum um megn og faðirinn lýtur undan í sorg. Að endingu gefst líkaminn upp. Lambinu hefur verið slátrað. Verkið er fullkomnað og Kristur felur anda sinn í hendur föðurnum. Ósigur líkamans breytist í sigur andans og von um endurlausn. Von um nýjan sáttmála. Hver veit?