Naflaskoðun framundan

Heimsmeistaramót

Sé horft til liðanna í neðri styrkleikjaflokknum ætti Ísland að komast áfram til Króatíu. Ekki svo að skilja að andstæðingarnir séu auðveld bráð. Í flokknum eru t.d. 3 Balkanskagalönd með alla sína handboltahefð og Úkraína, sem Íslendingar töpuðu fyrir á síðasta heimsmeistaramót. Þó svo að sumar þessara þjóða geti strítt okkur á sínum heimavelli og jafnvel unnið, sbr. Slóvakía, verður að telja okkur sigurstranglegri.

 Ólympíuleikar

Satt best að segja eru möguleikar okkar á að komast til Bejing hverfandi. Við munum spila á móti hinu feyki sterka liði Pólverja, einu öflugasta sóknarliði heims, Argentínu, sem er sýnd veiði en ekki gefin og hefur undanfarið náð að stríða öflugum þjóðum í Evrópu. Síðast, en ekki síst, mætum við liðinu sem í dag verður í fimmta sæti á Evrópumótinu. Hvort heldur það verða Svíar eða Norðmenn eru þau bæði að spila betri og stöðugri handbolta en við. Margt jákvætt verður því að gerast framundan hjá okkar mönnum áður en okkur getur dreymt um góðan árangur í þessari forkeppni.

Hvað er til ráða?

Von að maður spyrji eftir einkennilega framgöngu okkur á Evrópumótinu. Einhverra hluta vegna náum við að spila 3-4 góða hálfleiki en hina 6-7 vorum við sem byrjendur í þessari einu hópíþrótt okkar sem hefur fært okkur svo framarlega á meðal annarra þjóða (sleppum brids og skák). Meginhópur landsliðsins hefur ekki breyst á undanförnum árum og svo er einnig um flestar aðrar þjóðir á toppnum nú. Króatar byggja t.d. að mestu á mannskap sem keppt hefur um verðlaun allt frá árinu 2000 og aðrar þjóðir hafa frá Evrópumótinu 2004 haldið í sama kjarnann. Líklegast eru einungis Svíar með afar breyttan hóp, gullaldarlið þeirra hefur, að Svensson undanskildum, lagt skóna á hilluna.

Ísland hefur mætt flestum þessara liða í keppni undanfarin ár og haft sigur einu sinni eða oftar, ef ekki á stórmóti, þá í æfingaleikjum. Leikmennirnir okkar eru enn á besta aldri og gætu sumir verið í eldlínunni enn um skeið og gefið yngri mönnum færi á að stimpla sig inn hægt og bítandi. Ég hef hins vegar ekki enn séð þá ungu leikmenn sem gætu leyst okkar bestu menn af hólmi og það er eftirtektarvert að Ísland á ekki eina einustu skyttu á vinstri vængnum sem kemst í hálfkvist við bestu leikmenn annarra þjóða. Markvarslan var að vísu með skásta móti nú en markvarðavandræði okkar hefur verið til umræðu svo lengi sem ég man eftir og enn bólar ekki á aðgerðum af hálfu handknattleiksyfirvalda. Jafnvel þó þeir hafi innan sinna vébanda kappann Einar Þorvarðason.

Ljóst er handknattleiksforystan verður að horfast blákalt í augu við nokkrar staðreyndir varðandi uppbyggingu landsliðsins og eflingu handboltans heima á Íslandi. Án frábærra einstaklinga verður þessi íþrótt hvorki fugl né fiskur. Við verðum að læra af þeim bestu hvað varðar unglingastarfið. Menn geta jafnvel horft til annarra íþróttagreina og lært af þeim. Hvað með allar þær akademíur sem spretta nú fram - er það ekki eitthvað sem má skoða? Við verðum að efla með ungum handboltamönnum forystuhæfileika og færni til þess að læra af mistökum - en jafnframt að trúa á eigið ágæti. Svíar eru t.d. afar framarlega hvað þetta varðar - hví ekki læra af þeim? Andlega hliðin þarf nefnilega að vera í lagi eins og við sáum svo vel á þessu Evrópumóti. Án sjálfstrausts, urrandi keppnisskaps og forystuhæfileika er ekki von á góðu.

Fer Ísland til Hvíta-Rússlands eða Úkraínu?