Eru Íslendingar óheiðarlegir ... í viðskiptum?

Í þessari frétt er snert á vandamáli sem ég tel varða íslenskt viðskiptalíf og viðskiptasiðferði almennt. Þekkt er hve lengi vel var þjóðaríþrótt að stela undan skatti. Og ef það stóð ekki til boða, alla vega í söluskatti, síðar virðisaukaskatti. Enn þykir það ekki tiltökumál að greiða iðnaðarmönnum svart og mun víðar er reynt að koma sér undan logboðnum sköttum, ef það stendur til boða.

Í fyrirtækjarekstri er þessu svipað farið. Ef aðstæður leyfa þykir eðlilegt og sjálfsagt að fara á svig við góða siði og reglur. Lögbrot eru jafnvel sjálfsögð, og er þá miðað við að ekki komist upp um svindlið. Þetta á sérstaklega við um smærri viðskiptaeiningar. Í stærri fyrirtækjum, þar sem rassvasabókhaldi verður ekki lengur við komið, er nær ekkert heilagt í samkeppni á milli fyrirtækja. 

Orðheldni í viðskiptum þykir sumum gamaldags og samningaferli eru mörg hver sveipuð spillingu. Á meðal fyrirtækja sem ég hef átt viðskipti við þótti á sumum bæjum ekki tiltökumál að afla tilboða hjá einum aðila (í trúnaði) og fara með slíka pappíra til samkeppnisaðila og óska eftir betra tilboði. Heiðarleg og farsæl viðskipti virðast ekki haldast í hendur á Íslandi í seinni tíð. Það er verðugt verkefni, að um leið og efla skal traust á mörgum sviðum þjóðlífsins, að horft sé til viðskiptahátta á Íslandi.

Vísa ásökunum um óeðlilegan rekstur á bug