Að drekka sigurskál í Þrándheimi

Sem áhugamaður um gott gengi íslenska landsliðsins í handbolta voru úrslitin í gær veruleg vonbrigði. Nokkuð hefur verið fjallað um að sænskt landslið hafi í raun ekki verið svo sterkt, sem að sínu leyti gerir ófarir gærdagsins enn verri. En er þetta rétt? Ekki verður um það deilt að Svíar hafi staðið sig vel í vörninni og markvarslan var eins og hún gerist best. Ljóst er að sænskir markverðir eru klassa fyrir ofan okkar, eins og ég hef áður minnst á, en hvað útileikmenn varðar ættum við að standa þeim jafnfætis eða framar. Svona getum við rætt málin fram og aftur en upp úr stendur að andleysi varð okkur að falli í gær. Undir slíkum kringumstæðum verður þjálfarinn að nokkru taka á sig sök því það er jú hans hlutverk m.a. að blása í menn eldmóð.

Þjálfara og leikmanna bíður erfitt verkefni. Ég efast ekki um að hægt verði að ná sér upp úr öldudal vonbrigða gærdagsins en þá verða menn að átta sig á að góður og sterkur vilji fleytir mönnum langt. Segja menn ekki gjarnan: "Koma svo strákar". Ef menn trúa því í alvöru að getan sé til staðar verða menn að gefa sigurviljanum tækifæri. Að leggja Slóvaka og Frakka að velli er meira en möguleiki með okkar mannskap en ef trúin á eigið ágæti er brotin má allt eins búast við dapurri helgi fyrir okkar leikmenn og áhorfendur.

Ég hef sagt að liðið standi og falli með Ólafi. Í raun er þetta ekki góður vitnisburður um liðið því liðinu er nauðsyn að geta sýnt góðan leik án hans, sérstaklega ef hann á ekki sjálfur góðan dag. Aðrir leikmenn verða að taka af skarið, með eða án hans, og sýna frumkvæði og þor. Íslensku áhorfendurnir gáfust ekki upp í gær og voru til sóma - hafa væntanlega gert sér glaðan dag þrátt fyrir slæmt gengi. Þeir bíða þess að strákarnir hysji upp um sig buxurnar og gefi áhorfendum tækifæri á að drekka sigurskál í stað þess að drekkja sorgum sínum.