Hin breiðu bök jafnaðarmanna

Sjálfbirgingsháttur jafnaðarmanna er þeim eiginleikum gæddur að geta ávallt náð nýjum hæðum. Jafnvel í tilraun til sjálfsgagnrýni, m.a. til þess að sýnast auðmjúkir, tekst það ekki betur en svo að þeir benda sínum ásökunarfingri á alla aðra en sjálfa sig. Þó svo að þetta sé nú plagsiður hjá æði mörgum stjórnmálamönnum, þá verður að segjast eins og er að jafnaðarmenn slá öllum öðrum við í sjálfshóli og afneitun - svona almennt talað!

Hinn fallvalti formaður setur málið þannig upp að hún hafi talið að verið væri að takast á við erfiðleikana alls staðar annars staðar en á stjórnarheimilinu. Allir aðrir en hún og hennar samstarfsfólk (jú annars, rosalega þeim að kenna) væru því ábyrgir. Allir aðrir þyrftu að líta í eigin barm. Og svo var kapp hennar svo mikið að hún leyfði samstarfsflokknum að vera svona lengi í stjórn með sér. Formaðurinn er sem sagt sigurvegari, hvernig sem málinu er velt upp. Í ósigri sínum, vinnur hún. Gallar hennar, eru hennar styrkleikar. Hennar breiða jafnaðarmannabak er í raun óþarft, því aðrir þurfa að axla ábyrgð.

IMF varaði við í apríl