Tilfinningasemi annarra en okkar sjálfra

Forvitnilegt að skoða sumar færslurnar í bloggheimi vegna mögulegrar samúðar sem fyrrum forsetafrúin kunni að hafa fengið útá grátklökk ummæli. Mögulegt er að tilfinningasemi frúarinnar hafi blásið eldmóði í hennar fólk og utanaðkomandi séð hana í breyttu ljósi. Ekki veit ég. Hins vegar þykir sumum Íslendingum mikils vert að narta í bandaríska þjóð fyrir vikið. 65 ára gömul kona á Húsavík segir m.a.: "Haldið þið virkilega að tárin hafi virkað?
Jú auðvitað þetta er jú í Ameríku, ..." og fleira mætti nefna.

Þeir sem til þekkja vita, að kosningarnar vestanhafs eru jafnframt kosningar um persónur. Upplag fólks, útgeislun og almenn framkoma hefur hér áhrif, nokkru meira en t.d. á skerinu okkar. Þrátt fyrir þetta er ósjaldan rætt um persónueinkenni manna heima og er nærtækast að minnast eilífra ummæla um brosleysi Halldórs Ásgrímssonar. Einhverju sinni tók maðurinn upp á því að brosa í sjónvarpi og þjóðinni var létt, Harðir andstædingar brostu jafnvel með karlinum (talandi um tilfinningasemi ...) og svei mér ef hann hafi ekki reddað kosningunum 2003 út á fáeinar brosviprur.

Við erum tilfinningaverur á köflum, Íslendingar sem aðrir, en sýnum það á misjafna vegu. Vera má að innibyrgt kaldlyndi sumra leyfi ekki umburðarlyndi gagnvart tilfinningasemi annarra þjóða. Heldur kysi ég nú tilfinningasemina umfram kaldlyndið.

Gáfu tárin Clinton byr?